به گزارش اقتصاد آنلاین، تعداد کمی از مواد غذایی بهتر از مرغ قدرت تحول سیستم غذایی مدرن را نشان می‌دهند. تجربه بریتانیا را در نظر بگیرید: در عصر ما، نحوه تولید و مصرف مرغ به طور چشمگیری تغییر کرده است، به طوری که چیزی که زمانی یک خوراکی کمیاب و گران قیمت بود به یک غذای اصلی روزمره تبدیل شده است. اما این تنها بخشی از یک روند جهانی است. امروزه مرغ از مصرف گوشت‌های دیگر در سراسر جهان پیشی گرفته است.
گسترش صنعت طیور که در اواخر دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ در ایالات متحده آغاز شد، ابتدا به بریتانیا، اروپا و استرالیا در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ و سپس به آسیا و شمال آفریقا در دهه های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ گسترش یافت. در سال ۲۰۱۹، مصرف جهانی طیور برای اولین بار از گوشت خوک پیشی گرفت.
محرک این فرآیند انقلاب‌هایی در کشاورزی، فرآوری، خرده فروشی و مصرف بوده است. این تغییرات با هم، مرغ را که یک ارگانیسم طبیعی است، به یک جزء یکنواخت از یک سیستم تولید صنعتی تبدیل کرده است که می‌تواند حجم زیادی از گوشت را با هزینه کم ارائه دهد.
کارایی مرغ‌ها نسبت به خوک یا گاو در تبدیل غذای مصرفی به گوشت بیشتر است و بنابراین پرورش آن‌ها ارزان‌تر است. تولید جهانی طیور در سال ۲۰۲۰ به ۱۳۶ میلیون تن رسید و پیش‌بینی می‌شود که رشد آن ادامه یابد. تخمین زده می‌شود که در هر زمان ۶۶ میلیارد مرغ گوشتی (که انحصاراً برای گوشت پرورش داده می‌شود) وجود دارد که این رقم برای هر نفر به ۸ عدد در این سیاره می‌رسد.
بریتانیا بسیاری از این تحولات را نشان می‌دهد. قبل از جنگ جهانی دوم، گوشت طیور تقریباً به طور کامل محصول جانبی صنعت تخم مرغ بود. بیشتر پرندگانی که سر میز شام قرار می‌گرفتند به صورت لایه‌های تخم مرغ یا خروس‌های اضافی مصرف می‌شدند و میزان مرغ تولید شده برای گوشت بسیار ناچیز بود. بزرگترین بسته‌بندی تخم مرغ دِوون (Devon) در طول دهه ۱۹۳۰ تنها ۲۰ تا ۳۰ مرغ در روز فرآوری می‌کرد که بخش کوچکی از تخم‌گذاری و سایر مشاغل کشاورزی آن بود.
در طول جنگ، محدودیت‌ها بر روی مواد غذایی، توسعه صنعت طیور را محدود کرد، اما زمانی که این محدودیت‌ها در سال ۱۹۵۳ برداشته شد، این وضعیت شروع به تغییر کرد. به عنوان نمونه در ایالات متحده، سوله‌های مرغ‌های گوشتی معرفی شدند و پرورش‌دهندگان شروع به استفاده از نژادهای مناسب برای گوشت به جای تولید تخم کردند.
گسترش سریع تولید طیور متکی به پیشرفت‌های علم و فناوری برای افزایش عملکرد و کاهش هزینه‌ها بود. رژیم‌های پرورش فشرده، که در آن گرما، فضا، خوراک و نور به دقت کنترل می‌شوند، پرنده‌ای یکنواخت و با حداکثر رشد را ایجاد می‌کنند در حالی که امکان پرورش گله‌های به مراتب گسترده‌تری را فراهم می‌کنند.
همه این تغییرات هزینه مرغ را برای مصرف‌کنندگان بریتانیایی کاهش داد، از ۶۰ پوند به ازای هر پوند در دهه ۱۹۵۰ به ۴۰ پوند در دهه ۱۹۶۰ و به متقاعد کردن آن‌ها برای تعویض گوشت قرمز به مرغ کمک کرد. اما قیمت تنها عامل در کار نبود: راحتی نیز نقش مهمی داشت. هنگامی که این صنعت برای اولین بار تأسیس شد، اکثر مرغ‌ها در بریتانیا به صورت یخ زده به عنوان پرندگان آماده برای برشته کردن فروخته می‌شدند. با تکامل زنجیره سرد، یخچال یکپارچه از پردازنده به خرده فروشی تا خانه، مرغ به طور فزاینده‌ای به صورت سرد فروخته می‌شد، سپس قطعه‌بندی می‌شد و سپس در اواخر دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به عنوان بخشی از عرضه غذاهای آماده فروخته می‌شد.
با این حال، گوشت ارزان قیمت، هزینه‌های زیست محیطی بالایی دارد. چنین نگرانی‌هایی چیز جدیدی نیست. در واقع، آن‌ها به موازات ظهور چنین سیستم‌های غذایی فشرده هستند. در سال ۱۹۶۲، کتاب بهار خاموش راشل کارسون توجه را به تأثیر کشاورزی صنعتی بر تنوع زیستی جلب کرد.
بازگشت به رژیم غذایی بدون طیور، از نوع رژیمی که قبل از جنگ جهانی دوم در بریتانیا رایج بود، بسیار بعید است: مرغ قطعاً از قفس خارج شده است. تولید فشرده طیور یکی از کارآمدترین روش‌های دامپروری است، با انتشار گازهای گلخانه‌ای کمتر در هر کیلوگرم نسبت به سایر حیواناتی که برای گوشت پرورش می‌یابند، و با امنیت غذایی که برای بخش بزرگی از جمعیت جهان تأمین می‌کنند.